سلام نام بعضی سالهاکه نوشتید از تقویم چینی آمده و ریشه طولانی در ایران نداره !! مثل خروس بجای مرغ !! لابد این هم لطفی به کشور دوست و برادر چین هست !!
نامهای حیوانی سالها را ابونصر فراهی در نصاب الصبیان چنین به نظم درآورده است:
موش و بقر و پلنگ و خرگوش شمار زان چار چو بگذری نهنگ آید و مار
آنگاه به اسب و گوسفند است حساب حمدونه و مرغ و سگ و خوک آخر کار
ریشه و خاستگاه این گاهشماری و علت تأثیرگذاری این دوازده حیوان خاص بر سرنوشت زمین و انسان، به یک افسانهٔ کهن بودایی بازمی گردد:
روزی بودا در آغاز سال نو، تمامی حیوانات را به نزد خویش دعوت کرد، امّا از میان تمامی حیوانات، تنها دوازده حیوان دعوت بودا را جدّی گرفتند و به محضر او رفتند. این دوازده حیوان عبارت بودند از: موش، گاو، پلنگ، خرگوش، نهنگ، مار، اسب، گوسفند، میمون، مرغ ، سگ و خوک. از آن پس بودا مقدّر نمود که سرنوشت انسان و جهان، تنها به دست این دوازده حیوان باشد و هریک از این حیوانات در هر سال یکی پس از دیگری پدیدار شوند و مقدورات کائنات و سرنوشت جهان را در دست بگیرند.
نام سالهای دوازدهگانهٔ حیوانی ترکی که بخصوص در دوره حکومت قاجار تا سال ۱۲۸۹ خورشیدی در ایران به کار میرفته (و با تقویم اویغوری-چینی تفاوتهایی دارد) به ترتیب عبارت بوده است از:
3 دیدگاه ها
سلام نام بعضی سالهاکه نوشتید از تقویم چینی آمده و ریشه طولانی در ایران نداره !! مثل خروس بجای مرغ !! لابد این هم لطفی به کشور دوست و برادر چین هست !!
نامهای حیوانی سالها را ابونصر فراهی در نصاب الصبیان چنین به نظم درآورده است:
موش و بقر و پلنگ و خرگوش شمار زان چار چو بگذری نهنگ آید و مار
آنگاه به اسب و گوسفند است حساب حمدونه و مرغ و سگ و خوک آخر کار
ریشه و خاستگاه این گاهشماری و علت تأثیرگذاری این دوازده حیوان خاص بر سرنوشت زمین و انسان، به یک افسانهٔ کهن بودایی بازمی گردد:
روزی بودا در آغاز سال نو، تمامی حیوانات را به نزد خویش دعوت کرد، امّا از میان تمامی حیوانات، تنها دوازده حیوان دعوت بودا را جدّی گرفتند و به محضر او رفتند. این دوازده حیوان عبارت بودند از: موش، گاو، پلنگ، خرگوش، نهنگ، مار، اسب، گوسفند، میمون، مرغ ، سگ و خوک. از آن پس بودا مقدّر نمود که سرنوشت انسان و جهان، تنها به دست این دوازده حیوان باشد و هریک از این حیوانات در هر سال یکی پس از دیگری پدیدار شوند و مقدورات کائنات و سرنوشت جهان را در دست بگیرند.
نام سالهای دوازدهگانهٔ حیوانی ترکی که بخصوص در دوره حکومت قاجار تا سال ۱۲۸۹ خورشیدی در ایران به کار میرفته (و با تقویم اویغوری-چینی تفاوتهایی دارد) به ترتیب عبارت بوده است از:
سیچقان ئیل (سال موش)
اود ئیل (سال گاو)
بارس ئیل (سال پلنگ)
توشقان ئیل (خرگوش)
لوی ئیل (سال نهنگ)
ئیلان ئیل (سال مار)
یوند ئیل (سال اسب)
قوی ئیل (سال گوسفند)
بیچین ئیل (سال میمون)
تخاقوی ئیل (سال مرغ یا خروس)
ایت ئیل (سال سگ)
تنغوز ئیل (سال خوک)
عالي